meier-link

Słowo się rzekło - od niniejszego wpisu zamierzam rozpocząć cykl rozważań pseudofilozoficznych na moim blogu... dla ewentualnych czytelników oznacza to jeszcze większą nudę niż dotychczas... ale i tak czytają to raptem trzy? cztery osoby? Reszta, która tu czasem przez pomyłkę zajrzy, niezwykle mało mnie interesuje. Tyle tytułem wstępu. Przechodząc do meritum: problem poruszany w dzisiejszych wyn(at)urzeniach został mi podpowiedziany przez Agnieszkę, a jest on o tyle godny omówienia, że utożsamiam się z nim także ja.

Samo zagadnienie (chociaż jeżeli chodzi o mnie nie jest to znowu aż taki wielki problem) polega na tym, że... hmm... nie, zaczniemy inaczej.

Naturalną reakcją ludzi na mnie jest w najlepszym wypadku nieufność i rezerwa. To jest jasne i oczywiste, dlaczego tak jest, tłumaczyć nie trzeba. Nie winię nikogo za to, że mi nie ufa; prawdę mówiąc mam to gdzieś. Nie m0am zamiaru się reklamować "jaki to ja jestem super, tylko nikt tego nie widzi". Nie o to chodzi. Chodzi o to, że, wierzcie mi lub nie, ktokolwiek to czyta, ale mam wobec ludzi, których zdecyduję się w jakiś sposób zauważać, naturę opiekuna, szczególnie wobec kobiet. Nie znoszę na przykład, gdy ktoś płacze. Nienawidzę, jak ktoś, kogo hmmmm... zauważam jest smutny, coś mu dokucza, jest mu po prostu "nie tak". Zagwozdka polega na tym, że nawet ci, którym chciałbym pomóc nie są zainteresowani przyjęciem tej pomocy - a na pewno nie ode mnie. To mi przeszkadza. Ludzie nie są mi potrzebni w egzystencji poza nawiasem absolutnej konieczności (no, nie tak do końca wszyscy), tym niemniej... cóż, jedną z niewielu rzeczy, jakie mnie bolą, jest odrzucenie ręki, jakią wyciągam - bo jeżeli już to robię, to znaczy, że "odbiorcę" uważam za godnego tej pomocy. Nie chcę się tu mienić jakimś snobem i zadzierać nosa - mówiąc "godnego" mam na myśli po prostu zasługującego.

Z drugiej strony - nie mogę się zanadto dziwić ludziom, którzy mojej chęci pomocy nie przyjmują. To tak jak z zaufaniem - nie moga mi ufać, nie pozwolą sobie również pomóc. To proste.

Prawda - jak zwykle w takich sprawach - leży pewnie pośrodku. Tym bardziej, że często moja ingerencja przynosi danej osobie tylko więcej zmartwienia. No, ale tutaj to już zupełnie nie ma się czemu dziwić. W końcu kto przyjąłby pomoc i ramię od kogoś, kto ma serce z kamienia?

Od dwóch dni nic nie pisałem, wiem, ale po prostu nie miałem czasu na dłużej usiąść do komputera. A poza tym, to chciałbym zacząć nowy cykl tematów na tym blogu, bo dotychczasowe opisywanie mojego nudnego jak nieszczęście życia dzień po dniu zaczyna mnie nudzić... może zacznę jeszcze dzisiaj, ale nie wiem, czy będę miał ochotę... zobaczymy...

Jestem przeziębiony... boli mnie gardło, bolą mnie oczy, leci mi z nosa... ale przynajmniej nie czują się totalnie zmęczony, więc raczej jestem operatywny... co jest dobre, bo jutro lecę z Evanem na poprawkę... chociaż może nie powinienem, szczęścia nie przynoszę, a wręcz odwrotnie... ale z drugiej strony jeżeli Evan zda, idziemy we dwóch do katedry położyć się krzyżem... nie żebyśmy byli specjalnie pobożni, wręcz odwrotnie... ale słowo się rzekło...

Ach, katedra... moje ulubione miejsce w całym mieście... uwielbiam ją oglądać po zmroku... jej sylwetka pięknie kontrastuje z biurowcem naprzeciwko... ale nie to jest w niej najpiękniejsze... najpiekniejszy jest jej majestat, jej wspaniała wielkość, gra świateł wewnątrz, chłód kamienia, wspaniałe echo kroków, gdy się w niej spaceruje... i wspaniała atmosfera, gdy spaceruje się na zewnątrz... przy księżycu, w ciszy... wspaniałe... nawet z rusztowaniem na zewnątrz (trwa remont głównej wieży) jest przepiękna...

List od Joasi wreszcie nadszedł... opisała mi swoją niespodziankę... i muszę powiedzieć, że jeżeli jej się uda, jeżeli ukończy to, co chce dla mnie zrobić, to będzie to najpiękniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek dla mnie zrobiono... i nawet nie musi mi jej wysyłać...

Czuję się, paradoksalnie, gorzej niż rano... mówię przez nos i w ogóle jest fajnie... idę spać niedługo...

Dzisiejszy dzień był mocno taki sobie... czuję się, jakby po mnie cały Kontyngent Zaciężny przebiegł... dwa razy... i to w pełnym rynsztunku... a poza tym boli mnie gardło, mam katar i w ogóle jestem nie do życia... a może do nieżycia...

Joasia powiedziałe mi wczoraj wieczorem, że wysłała wreszcie list... może już jutro będzie... a tak w ogóle to trochę mi głupio, bo ona już chyba trzeci raz chciała ze mną pogadać, a ja byłem zajęty... eech, zawsze coś spieprzę...

Przycisnąłem dziś Evana do muru i zapytałem wprost, czy mówił serio z tym Kontyngentem i moim członkostwem.. i odpowiedział mi, że jak najbardziej... w sumie głupio wyszło, bo sam powiedział, że przecież nie załatwiłby mi łuku, gdyby nie było w Kontyngencie dla mnie miejsca... jak by nie patrzeć miał rację...

Evan ma pojutrze poprawkę... odpytywałem go dzisiaj, i muszę przyznać, że się nieźle nauczył... oby tylko zdał... o nic innego mu w tej chwili nie życzę...

W sumie fajnie spędziliśmy wieczór we trójkę, tzn. Evan, jakas jego kumpela - całkiem sympatyczna nota bene - i ja... połaziliśmy po pasażu, po Piotrkowskiej... sympatycznie było...

Jutro rano idę do lekarza z tym moim gardłem... nie szedłbym z taką pierdołą, ale mama mnie wypycha... ech, czy ona kiedyś zrozumie, że potrafię sam sobie radzić?

Napisałbym więcej, ale oczy mnie już bolą, a poza tym chcę iść spać wcześnie, żeby się wyspać...

A tak swoją drogą, to ciekaw jestem, dlaczego nikt już nie komentuje moich wpisów... nie żeby jakoś specjalnie zależało mi na komentarzach, wręcz przeciwnie, ale kiedyś to co najmniej jeden komentarz do każdej notki, a teraz... a zresztą, jak mówię, nie zależy mi aż tak bardzo...

Poćwiczyłem dzisiaj łuk... to dość dziwne, ale idzie mi coraz lepiej... za każdym razem, gdy ćwiczę, strzelam lepiej... i dobrze! Szkoda tylko, że zniszczyłem jedną strzałę... zgubiłem grot, gdy uderzyła w drzewo...

Miałem wczoraj bardzo sympatyczną rozmowę z Lucyferką... gadaliśmy do 3:30... tja, a mama się wkurzyła, że tak siedzę po nocach... rozmawialiśmy między innymi o tym, kogo nazwałbym przyjacielem... bo zaczęło się od tego, że ona powiedziała, że Evan jest moim przyjacielem... a ja odpowiedziałem, że tak nie jest, przynajmniej z mojej strony; oczywiście, jest dobrym kumplem, ale przyjacielem bym go nie nazwał... tudzież kogokolwiek innego... jakoś nie komponuje mi się zestawienie ja+jakiś przyjaciel... nie wiem, czy chcę mieć przyjaciół... nie są mi właściwie potrzebni... potrafię dać sobie radę sam...

W sumie chciałem coś napisać o ludziach, których znam... tak mnie jakoś naszło... kumplach z roku chcociażby... Evanie, Lucyferce, Magdzie, Marku, Beavisie... Dizzy... ale nie wiem co konkretnie mógłbym o nich napisać... że są w porządku...? 

Ciekawe, jak tam Dziedzic i jego wypracowanie... widzieliśmy się w ubiegły piątek, dzień wcześniej dostał temat pracy... i mowił, że przez godzinę ślęczenia nad tą pracą napisał pół strony... nie zazdroszczę... ale trzymam za niego (i jego brata też) kciuki na poprawce... eeech... poprawki... Evan i Beavis mają swoje niedługo... i Monika na przykład też... Monika to Monika, ale cieszę się, że Evan przysiadł i się uczy... przynajmniej takie sprawia wrażenie... nie wiem, jak Beavis, ale jego raczej nie trzeba zaganiać batem do nauki, gdy trzeba, to sam siada... co nie zmienia faktu, że martwię się o nich jak cholera... o Monikę chyba trochę też... w sumie ledwo co kiedykolwiek rozmawiamy, ale jakoś tak mi się opatrzyła na tych studiach...

listu od Joasi wciąż nie ma, ale pewnie wysłała go w piątek albo dzisiaj, więc pewnie niedługo dojdzie... mam nadzieję... bo już nie wytrzymuję z niecierpliwości... szczególnie, że jak juz pisałem, Joasia ma mi opisać, co to za niespodziankę mi szykuje... dzisiaj odbieram odbitki zdjęć z wakacji, i dobrze, bo obiecałem, że wyślę Joasi swoje zdjęcie...

Coś mi w gardle przeszkadza... mam nadzieję, że nie zaczyna mi się jakieś choróbsko...

Może coś dzisiaj jeszcze dopiszę...